Δεν θα μπορούσα μέσα σε λίγες σελίδες να συνοψίσω τι κατορθώνει μέσα από την Ανήμερη χώρα ο Σωτήρης Μανωλόπουλος. Δεν θα ήθελα να χαλάσω και την απόλαυση της ανάγνωσης υπεραπλουστεύοντας. Μπορεί η Ανήμερη χώρα να μην είναι μυθιστόρημα, με πλοκή και χαρακτήρες, συχνά όμως η ανάγνωσή της θυμίζει κάτι τέτοιο: Θες να δεις τι γίνεται παρακάτω, πού και πώς θα το πάει ο συγγραφέας […] Η Ελλάδα, ο Έλληνας, πέρα από κρίσεις, είναι ένας αδούλευτος ψυχισμός. Μπορεί να ζει μια χαρά όταν ορισμένες βασικές εξωτερικές συνθήκες είναι ευνοϊκές, μπαλώνοντας και κουκουλώνοντας, ειδικά όταν η οικονομία έχει μια ροή. Είτε σε ένα ζευγάρι ή μια οικογένεια είτε σε μια κοινωνία, μια χώρα, η καλή οικονομία έχει ένα κοινό χαρακτηριστικό: υπνωτίζει. Σε κάνει να νομίζεις ότι τα κατάφερες. Η κακή οικονομία, όμως, κάνει όλα τα φίδια να βγαίνουν από τις φωλιές τους. Κανονικά η Ελλάδα θα έπρεπε να είχε ξαπλώσει στο ντιβάνι πολύ πριν από τα μνημόνια, από την εποχή της αστακομακαρονάδας ή και από το 1974. Μήπως και καταλάβει γιατί και πώς άφησε να γίνει, π.χ., ο Εμφύλιος ή γιατί και πώς άφησε να συμβεί η Δικτατορία.