Προχωράμε σ' έναν αποχαιρετισμό. Κοιτάζουμε τις Πόρτες. Το καράβι περνάει σε καμπύλη και απομακρύνεται προς το λιμάνι -κι εγώ, πόσο ακόμα θα μείνω μαζί τους; Κύματα, κύματα, μέχρι το βάθος της ψυχής μου, σ' αυτόν τον καταραμένο τόπο όπου πορευόμαστε πριν να φανούν τα αστέρια, μαζί με τις προσευχές των κεκοιμημένων. Σε πλήρη επίγνωση, ψάχνοντας να βρω αυτή τη γυναίκα. Που τίποτα δεν απέφυγε και έσωσε κάτι από μας όταν είπε: "Τί μου μένει τώρα, μετά από τρεις μήνες; Μα... το βλέμμα των ανθρώπων"-.