ΜΕ ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΟΥ Ξαφνικά έλαμψε η τύχη μου και ήμουν τυχερός... Δίπλα σε άνυδρους βράχους άραξα με τη σχεδία μου, να ξαποστάσω. Κι ανέτειλαν εμπρός μου, στις παρυφές των δακρύων μου, οι ένδοξες στιγμές της βασανισμένης ζωής μου. Μόνος πια, χρόνια τώρα, παλεύω μες στον παφλασμό των κυμάτων να βρω την ψυχή μου και πονάω. Και δεν με νοιάζει καμιά δόξα ή απολαβή. Μου είπαν, όμως, ότι υπάρχει μες στις καρδιές των ανθρώπων μια γωνιά γεμάτη φως και ήλιο και όταν η μνήμη την αγγίζει, βγαίνει ένα πλοίο με ούριο άνεμο και κυλά ήρεμα στο απέραντο γαλάζιο, έχοντας πεταλούδες για πανιά τις ψυχές των αθώων και ανώνυμων στη ζωή κατατρεγμένων. Σ’ αυτό το καράβι θα ήθελα κάποτε την ψυχή μου να βάλω και να κυκλοφοράω. 7/11/2018