Ανάμεσα στις ψυχές που ντύνονται το ζωντανό σώμα κι εκείνες που εγκαταλείπονται από αυτό, στέκει το αιώνια αναπάντητο ερώτημα, ενώ η ιδεατή συνύπαρξή τους περιγράφεται ως άλλη συντέλεια στο ομότιτλο της συλλογής ποίημα. Με βήματα αργά, προσεκτικά απέναντι στο συναίσθημα της απώλειας, περνά κανείς από το δύσβατο μονοπάτι των πρώτων ανείπωτων σκέψεων στην ενσωμάτωση της τραγικής αυτής αλήθειας στην καθημερινότητα. Κάθε κοσμική ομορφιά, ένα σπρώξιμο του μυαλού να ανοιχτεί στο ρεύμα του φωτός και να παραμείνει στην τροχιά των θαυμάτων της ζωής.