Είναι πραγματικά αξιοσημείωτο το πώς ακριβώς περιγράφει ο Στέφαν Τσβάιχ το ταξίδι ενός ατόμου από το να είναι ένας μέσος πολίτης στο να παραπλανηθεί και να γίνει ένοπλος. Είναι η λογοτεχνική ένταση ή η γνώση της ψυχολογίας πίσω από αυτήν που δημιουργεί ένα τόσο πειστικό πορτρέτο; Ο Τσβάιχ αφηγείται την ιστορία του γιατρού που περνά πολλά χρόνια στον μοναχικό του σταθμό στις ζούγκλες της Νοτιοανατολικής Ασίας. Κρατάει τη θέση του, δεν έχει επαφή με άλλους ανθρώπους απ' τον έξω κόσμο και κάτω από αυτές τις συνθήκες αποσύρεται όλο και περισσότερο μέσα του. Η γνώση των διαπροσωπικών σχέσεων φαίνεται να εξαφανίζεται σταδιακά από πάνω του. Όταν μια γυναίκα εμφανίζεται και του κάνει μια ασυνήθιστη απαίτηση, αντιδρά με τρόπο που δείχνει πώς έχει ήδη χάσει την επαφή με την πραγματικότητα. Οι πράξεις του καθορίζονται όχι από αυτό που πραγματικά συμβαίνει, αλλά από αυτό που φαντάζεται. Στο «Αμόκ», ο Στέφαν Τσβάιχ επικρίνει διακριτικά τις κοινωνικές συμβάσεις και τους κοινωνικούς περιορισμούς που οδηγούν τον πρωταγωνιστή στην απελπιστική του κατάσταση. Η πίεση για συμμόρφωση με ορισμένες κοινωνικές και επαγγελματικές προσδοκίες και η αδυναμία παραβίασης των κανόνων χωρίς να υποστούν κοινωνικές ή προσωπικές συνέπειες, αντικατοπτρίζουν τη γενική κριτική του Τσβάιχ για μια άκαμπτη και συχνά άδικη κοινωνία.