Ποιος είναι ο κοινός τόπος ανάμεσα σε ένα κορίτσι μεγαλωμένο σε ένα πλούσιο σπίτι σε μια φτωχική γειτονιά στα Μέγαρα, ένα πηγάδι κρυμμένο κάτω από ένα τραπέζι, ένα δάσκαλο σε ένα ορεινό χωριό που πάσχει από αχρωματοψία... τι συνδέει τη λήθη που προσδίδει ο χρόνος στις ιστορίες των ανθρώπων με το σταχτόνερο που καθαρίζει τα πάντα. Η αλισίβα χρησιμοποιείται ακόμα και σήμερα, σε απομακρυσμένα χωριά στην πλύση των ασπρορούχων. Είναι ένα αλκαλικό διάλυμα που παρασκευάζεται με το βρασμό του νερού, κατά προτίμηση βρόχινου, μαζί με στάχτη από καμένα ξύλα. Έχει καθαριστικές ιδιότητες και απολυμαίνει, ακριβώς όπως λειαίνει ο χρόνος τις μνήμες στις μικρές κοινωνίες. Μπορεί να αποδομήσει ή να συγκαλύψει όσα γνωρίζουμε ή φανταζόμαστε ότι γνωρίζουμε, ακόμα και αν αφορούν ιστορίες παλιές, ακόμα κι από τον εμφύλιο... Η αλισίβα μπορεί να θάψει και να εξαγνίσει τα πάντα... Καλή ανάγνωση! (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)