Τα απόνερα Τα απόνερα της υστεροβουλίας πέφτουν με παφλασμό Στο χωρίο της συνήθειας Δημιουργείται υγρός ολόκληρος φράχτης ολοστρόγγυλος Παρουσιάζεται η λαστιχένια σκέψη γεμάτη υγρασία Και φτιάχνει σχεδιάκια συνεχούς συνέχειας Ο καταρράκτης των λέξεων κάποτε στερεύει Και γίνεται λιγομίλητη παρουσία νερού Και μέσα στο νερό λίμνη Και μέσα εκεί βάλτος Και μέσα εκεί φύκια Και μέσα εκεί πλαγκτόν Και μέσα εκεί αυγό Και μέσα εκεί πυρήνας Και εξω από εκεί αντίδραση Και πιο έξω ουράνιο Και πιο έξω τόξο Και έξω έξω πολύχρωμο Και έξω έξω έξω πολύκροτο Και έξω από το έξω τόξο Και πάλι βολή Και πάλι βέλος Και πάλι βάλτος Και πάλι θα χρησιμοποιήσεις κουπιά Ν' ανοίγουν διάπλατα δρόμο Σαν πλατάγιασμα κύκνων Και ο φράχτης θα γίνεται πιο ανισόρροπος Αδύναμος και ηχηρός Και κάποια στιγμή η μεγάλη υποχώρηση Και κάποια στιγμή διάβρωση Και κάποια στιγμή άνυδρη στέρνα Εγκλωβισμένη στα τοιχώματα Σε πόρους τσιμέντου Κάποια στιγμή κάποιος προκαλεί τσακίσεις Στο λάστιχο Κάποια στιγμή επιμύκηνση ροής Και συνεχής συνέχεια Αφιλόξενη προσδοκία να ερωτεύεσαι Τα απλά δευτερόλεπτα Και μετά απορείς Γιατί βιάζεσαι Ν' αποτυγχάνεις Στο μέτρημα Της διάρκειας