Αισθητισμός, παρακμή (décadence), τέλος του αιώνα (fin-de-siècle): όροι ισοδύναμοι στη δήλωση ενός κινήματος πρωτοπορίας (τέλος 19ου-αρχές 20ού αιώνα), που διαλέχθηκε αποτελεσματικά με την έννοια της νεοτερικότητας, πραγματεύθηκε την αίσθηση επικείμενης απώλειας ως υπόσχεση μελλοντικής ευτυχίας και επικύρωσε τη (δια)πραγμάτευση των αξιών ως λόγο αντιπαράθεσης ανάμεσα στο επιστημονικό/βιομηχανικό και το λογοτεχνικό επιχείρημα. Η νεοελληνική φυσιογνωμία του κινήματος αναδεικνύεται μέσα από μια πρωταρχικά κειμενοκεντρική και ταυτόχρονα προσωποκεντρική εξέταση, η οποία υπογραμμίζει την επικοινωνία με την ευρωπαϊκή εκδοχή του κινήματος πάνω στη βάση εκλεκτικών συγγενειών. Η μελέτη εκκινεί από τον ορισμό του κινήματος και τις συγκλίσεις ή αποκλίσεις που προσδιορίζουν ειδοποιούς διαφορές, για να εμβαθύνει στη θεματική και την εκφορά του λόγου, όπου ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στη σύμπτωση ή εκτροπή κειμενικών επιφανειών και υφολογικού παραδείγματος. Παράλληλα όμως διερευνά το ομόλογο κοινωνικοπολιτικό και ιστορικό παράδειγμα στην αναζήτηση ενδογενούς αιτιολογίας. Η παράλληλη αναφορά στην ιστορική και πολιτική συγκυρία αποβλέπει στην ανάδυση του παράγοντα που συνέχει την πολυπολιτισμικότητα του κινήματος.