Ο Βυθός Κάτω από ουρανοξύστες ένας άνθρωπος κατοικεί σε χαρτόκουτα. Διπλώνει τις τέσσερις πλευρές του ορίζοντα και κουλουριάζεται στο βυθό, αιώνα άστεγου. Μεταξουργείο-Ομόνοια-Μοναστηράκι Σε νεώρια βόγγου μ' ένα σπασμό στο στομάχι από πείνα και ρίγος σε ολόκληρο το κορμί τους, ελλιμενίζονται άνθρωποι. Ένας αρουραίος ολοένα πλησιάζει. Ανοιχτές οι πληγές τους αιμορραγούν. Έναστρος ο ουρανός. Τ' αστέρια φέγγουν τη σταύρωση και την αποκαθήλωση στο Γολγοθά του εικοστού πρώτου αιώνα. Στα ρείθρα της θολοσκέπαστης κοίτης του αρχαίου ποταμού Ηριδανού, ο λυγμός κυλά ανάμεσα σε μαρμάρινα γλυπτά, τοιχογραφίες, εγχάρακτα επιχρίσματα και αγγεία, καθώς ο ποταμός επιχώνεται και μεταστοιχειώνεται σε υπόνομο. Μεταξουργείο-Ομόνοια-Μοναστηράκι. Αγέρινη γαλήνη. Άνθρωποι σαλεύουν σηκώνοντας στους μυώνες τους τις οδύνες της οικουμένης και απαλά μια κουβέρτα απλώνουν στο χιόνι. Τη νύχτα τους προστατεύουνε αγρίμια. Όλο το βράδυ χιόνιζε. Ώσπου η αυγή τους βρήκε παγωμένους.