«Στο νου του στριφογύριζαν εικόνες ανομολόγητες... Αυτός κι η άγνωστη γυναίκα να κάνουν έρωτα όρθιοι, εκεί μες στο λεωφορείο. Γυμνοί. Να βογγούν από ηδονή και οι άλλοι να τους κοιτάζουν. Μετά να την ξαπλώνει στα καθίσματα κι αυτή να φωνάζει, να θέλει και να μη θέλει. Κι οι άλλοι να γελούν, να κραυγάζουν, να τον παροτρύνουν με ρυθμικές λαχανιασμένες φωνές. Ναι, ναι, ναι, ναι, ναι, ναι...» Μια ασήμαντη μικρή πέτρα, δώρο ενός φίλου, εισβάλλει στη ζωή του Ιάκωβου Δημητρίου και την αλλάζει εντελώς δίνοντάς της άλλο διαρκέστερο, ουσιαστικότερο περιεχόμενο. Η περιγραφή των αλλαγών, που πραγματοποιούνται με ολοένα αυξανόμενο ρυθμό, συνιστούν, φαίνεται ότι συνιστούν, το υλικό αυτής της νουβέλας. Πέρα όμως από τον εμφανή αυτό στόχο, υπάρχει κάτι άλλο. Ένα μετέωρο ίσως ερώτημα, που ο αναγνώστης καλείται να δώσει σ' αυτό μιαν απάντηση. Απάντηση τελείως προσωπική.