Γιατί άραγε επιμένουμε να διασκευάζουμε για παιδιά; Τα έπη του Ομήρου, οι μύθοι του Αισώπου, οι κωμωδίες του Αριστοφάνη, αρχαίοι ελληνικοί μύθοι και ηρωικές ιστορίες, ιστορίες από την Αγία Γραφή, θρύλοι, λαϊκά παραμύθια και κλασσικά έργα ξένης λογοτεχνίας συγκροτούν ένα εξαιρετικά μεγάλο φάσμα αρχικών/ αφετηριακών έργων τα οποία εξακολουθούν να διασκευάζονται για παιδιά. Αλλά και τι, τελικά, είναι μια διασκευή; Πρόκειται για απλή μίμηση ή για μία δημιουργική συγγραφική πράξη; είναι η μετάφραση, για παράδειγμα, μιας μορφής διασκευή; Πόσο εύκολο είναι άραγε να διασκευάσει κανείς μία αριστοφανική κωμωδία ή μια τραγωδία για παιδιά; Ποιες είναι οι πιο κοινές τεχνικές που χρησιμοποιούνται για την διασκευή; Κι όταν ένα κλασσικό παραμύθι εικονογραφείται σημαίνει ότι διασκευάζεται; Και, τέλος, τι άραγε μπορεί ή πρέπει να αλλάξει όταν ένα έργο για ενήλικες διασκευάζεται για παιδιά; Αυτά και άλλα ερωτήματα απαντώνται στον παρόντα τόμο που περιλαμβάνει μία συλλογή από εξαιρετικά ενδιαφέροντα άρθρα γραμμένα από επιστήμονες που μελετούν και διδάσκουν την παιδική λογοτεχνία αλλά και από συγγραφείς και εικονογράφους που διασκευάζουν για παιδιά. Ο συλλογικός αυτός τόμος έρχεται να καλύψει ένα κενό που φαίνεται να υπάρχει στην ελληνική βιβλιογραφία γύρω από τις διασκευές για παιδιά και να εμπλουτίσει τον επιστημονικό διάλογο που έχει αρχίσει πλέον και στη χώρα μας γύρω από το θέμα.