Στον λαβύρινθο του εαυτού, ο συγγραφέας περιπλανιέται συνεχώς σε μια εσωτερική δίνη, ως άλλος Οδυσσέας με φωνές της γλώσσας και της συνείδησης που άλλοτε τον καθοδηγούν και άλλοτε τον πλανεύουν. Σκέψεις αυτόνομες, ασυνείδητες τον περπατούν σε μια αέναη περιδίνηση. Λέξεις, σαν δημιουργοί μιας πραγματικότητας, υφαίνουν τον ιστό της ύπαρξης πριν ο συγγραφέας προλάβει να την κατοικήσει. Μέσα από έναν εσωτερικό μονόλογο που θυμίζει ψυχαναλυτική συνεδρία, ξετυλίγεται η ιστορία μιας προσωπικής σύγκρουσης. Ο εαυτός, καθρέφτης του ίδιου του εαυτού, έρχεται αντιμέτωπος με τον Άλλο που αντανακλά τις πιο βαθιές του επιθυμίες και φόβους. Ο Άλλος, ταυτόχρονα σκηνή και θεατής, γίνεται το πεδίο όπου ο συγγραφέας αναζητά την ταυτότητά του, μια ταυτότητα που διαρκώς διαφεύγει. Ο ίδιος ως γλώσσα, πλάθει την πραγματικότητα, ενώ η ίδια η πραγματικότητα, ρευστή και μεταβαλλόμενη, αμφισβητείται διαρκώς. Σε αυτή τη συνεχή αποδόμηση των βεβαιοτήτων, το άγνωστο και το ανοίκειο συνυπάρχουν μια από τη θέση του θεατή και μια από αυτή του ηθοποιού.