Δεν ήταν εύκολο να γράψω αυτό το έργο. Ήξερα από την αρχή ότι το χιούμορ, που είναι σύμμαχός μου πάντα, και στη δουλειά αλλά και στη ζωή, εδώ θα απουσίαζε. Στιγμές στιγμές θα εμφανιζόταν, αλλά στο μεγαλύτερο μέρος του έργου θα με άφηνε μόνο μου, να αναμετρηθώ με τον φόβο, τον εφιάλτη, την απώλεια.Την απώλεια της ανθρώπινης επαφής, την επικείμενη απώλεια της φυσικής ομορφιάς του τόπου που ζούμε, την απώλεια του φίλου μου. Που έφυγε. Ένα πρωί. Μετά από μία γιορτή.Κι εκείνο το πρωί, πριν μάθω ότι είχε φύγει, κάπως μου ήρθε στο μυαλό αυτός ο υπόγειος κόσμος που περιγράφεται στο έργο. Ίσως αυτός να μου ψιθύρισε κρυφά στο αυτί την ιστορία που θα διαβάσετε. Την ιστορία της 703 Βορειοδυτικής.