Σε τελική ανάλυση, η δικτατορία του Ιωάννη Μεταξά, παρά τις εμφανείς, εξωτερικές κυρίως, ομοιότητές της με τα φασιστικά καθεστώτα του μεσοπολέμου, παρέμεινε μία κατεξοχήν υπερσυντηρητική, πατερναλιστική βασιλική δικτατορία, δίχως ισχυρά λαϊκά ερείσματα, προσηλωμένη στην ανάγκη σύμπλευσης με τις Δυτικές Δημοκρατίες και διατήρησης του μεταπολεμικού status quo. Ήταν, όμως, και κάτι ακόμα: ήταν μία «δικτατορία των αντιβενιζελικών».