Η Μικρασιατική καταστροφή είναι ένα εμβληματικό γεγονός της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Η κουλτούρα της μνήμης, που γέννησαν τα προσφυγικά ρεύματα, αποτέλεσε δομικό στοιχείο έρευνας στην Ιστορία, στην Ανθρωπολογία, στην Τέχνη. Ο Χρήστος Ντικμπασάνης διατηρεί αυτή τη συλλογική μνήμη και την επανερμηνεύει ως βιωματικός φορέας. Η καταστροφή, ο πόνος, ο όλεθρος, η προσφυγιά κραυγάζουν για να διώξουν μακριά τη λησμοσύνη. Δεν μπορεί και δεν θέλει να ξεχάσει, γιατί η πατρίδα για τον Ντικμπασάνη δεν είναι απλά ο γενέθλιος τόπος. Είναι εκείνος ο συμπαντικός χώρος, που ο άνθρωπος αναδομεί την εσωτερική του συγκρότηση κι εκείνος που τα μνημονικά ίχνη δομούν την κοινωνική αλλά και αυτοβιογραφική ταυτότητά του. Πατρίδα είναι το «εγώ» και το «εμείς» άρρηκτα συνδεδεμένα μεταξύ τους γι' αυτό κάθε στίχος του ποιητή γίνεται και δικός μας στίχος.